Pasolini wchodzi do gry jako reżyser i na pewno odznacza się na tle innych neorealistów. Jego opowieść o ulicach nędzy jest nacechowana większym pesymizmem, a co za tym idzie, w obiektywie kamery, lumpenproletariat Rzymu to siedlisko zła zarażające wszystkich wokół. Autor zachowuje minimum sympatii do swoich bohaterów, tak byśmy chcieli śledzić ich losy, ale poza tym czuli głównie pogardę. Trudno bowiem inaczej spojrzeć na świat dumnych bezrobotnych traktujących swe kobiety jak zwierzęta hodowlane.

Siłę tego filmu upatruję w ponurym klimacie beznadziei jaki udało się tu uzyskać oraz tytułowej roli Franca Citti, bo to amator charyzmą przewyższający zawodowców. Miłym dodatkiem jest oniryczna sekwencja umieszczona na samym końcu dzieła.

Mam jednak do Pasoliniego kilka uwag. Niektóre sceny są koszmarnie naiwne: na przykład ta, gdy Accattone mówi właścicielowi kuchni w której gotują "obrażaj moich kumpli to wyjdą i jedzenie zostanie dla nas". Ta dziecinna sztuczka nagle skutkuje na mężczyzn którzy nie mieli nic w ustach od kilku dni, a my jako widz zastanawiamy się ile oni mają IQ? Nie podoba mi się także montaż i ogólnie sposób kręcenia Włocha. Nie umie on nadać płynności scenom: tuż po cięciu aktorzy są inaczej poustawiani niż na początku sekwencji. Strasznie to niechlujnie wygląda.

Mimo zastrzeżeń polecam. To ciekawy start, dziś już kultowego reżysera.