Powieść jest debiutem literackim L. Krasznahorkai'a. Dzieło drogi, deszczowej aury, błota i bardzo hermetycznie - klaustrofobicznego, mrocznego, filozoficznego, onirycznego i surrealistycznego okrojonego miejsca na ziemi, Węgry są wszędzie - apokaliptyczna Sodoma i Gomora. Tajemniczość postaci, odzwierciedlających rzeczywistość i jej braki, niczym konie uciekające z rzeźni...
Pisarz nim stał się pisarzem, odbył podróż do wnętrza Węgier, organoleptycznie badał, poznawał, analizował, poszukiwał, wgryzał, przeżuwał, wypluwał w wagabundziej egzystencji, tworząc w bólach "Szatańskie tango", w którym wpływy Kafki, Schulza czy Wyspiańskiego i innych wielkich wizjonerów świata.

Film, trwa około 7 h, to tyle ile zajęło mi czytanie książki z pewnymi przemyśleniami.
"Szatańskie tango" z roku 1994 w reżyserii Béla Tarr, współpraca reżysera i pisarza nad scenariuszem trwała 9 lat.
Apokaliptyczna wizja Sodomy i Gomory współczesnych Węgier skierowane na padół ziemski , maleńkiej miejscowości, która odcięta od świata hermetyczny i klaustrofobiczny tworzy mroczny klimat. Czarno - białe kadry długie i statyczne zdjęcia, pogłębienie szarości, pustostanów , odrapanych murów, niekończący się deszcz i droga błotnista, beznadziejność, wegetacja ludzi otwiera nawarstwiającą się degrengoladę , dekadentyzm , patologia staje się wartością dnia i normą.
Ciemność spowija i przeszywa na wskroś, mam wrażenie, że jestem mieszkańcem lub obserwatorem, zanurzam się w tym upadku i tkwię w błocie zepsucia i beznadziejności, by doznać wybawienia poprzez samozwańczego PROROKA - MESJASZA - GURU w osobie Irimiása, który niesie dobrą nowinę i wyzwolenie z zniewolenia, frustracji i beznadziejności, przeszedł pasterz po swe owieczki.
Oniryczny i filozoficzny artyzm filmu przy tak minimalnych środkach wyrazu, dźwiękach naturalnych i mrocznej ścieżce uderzają w nas realizmem.
Szatańskie tango trwa...jeden do przodu, dwa do tyłu...