Niestety zgadzam się z Tobą.
Nie zasłużyliśmy sobie na taki film, co potwierdza Twoja wypowiedź.

Hahahaha.

Nie zasłużyliśmy na takie wypowiedzi co potwierdzają Wasze komentarze....

ten film nie zasługuje na to aby zmarnować aż tyle mojego cennego czasu

A Ty nie zasługujesz na to aby się wypowiadać o tym filmie. Jak już skończyliśmy z zasługami to idź z foremkom i zbuduj mi babkę z piasku w innej piaskownicy.

Trudno polemizować z takimi opiniami, bo poza odrzuceniem dzieła nie przedstawia się żadnych argumentów. Taki sposób oceniania jest najprostrzy. "Oglądanie tego filmu to straszliwa męka" i tyle. Mimo, że widziałem ten film wiele lat temu w dalszym ciągu w jakiś sposób tkwi we mnie. Pozytywnie tkwi. Oceniam go bardzo wysoko, choć zdaję sobie sprawę, cóż może być ciekawego w filmie, po pierwsze węgierskim, po drugie czarno-białym, po trzecie strasznie długim, po czwarte dziejącym się w upadającym PGRze, po piąte kadrowanym jakby niechlujnie, po szóste ze "strasznymi dłużyznami"? A jest wiele ciekawego. Otóż jak przypominam sobie ten film i patrzę na obecną Polskę to coraz bardziej go doceniam za wyjątkową przenikliwość. Nikt do tej pory nie pokazał tak dogłębnie psychiki postkomunistycznej i wręcz niemożności odrzucenia jej. Nawet przez osoby, które komunizm znają z opowieści rodziny lub filmów typu Bareja. Wymaga to nadludzkiego wysiłku. I bohaterowie fimu Tarra ten wysiłek podejmują za co im chwała. Ale czy nam chwała za kraj postkolonialny w jakim żyjemy? Czy dostrzegamy wokoło siebie i w sobie ten PGR?

za długie, nie czytałem
spróbuj następnym razem napisać mniej, pozdrawiam

krócej: no to masz problem, pozdrawiam

no, jak chcesz, to umiesz