Cabiria jest rzymską prostytutką. Brzydka i niezbyt rozgarnięta, z trudem dorobiła się domku i uciułała trochę pieniędzy. Mimo swej profesji i licznych rozczarowań nieustannie żyje jednak marzeniami o wielkiej, romantycznej miłości. Nie zraża jej nawet to, że któryś z rzekomych adoratorów, skradłszy jej zawartość torebki zepchnął ją do Tybru. Cabiria próbuje się łudzić, że był to wypadek. Koleżanki Cabirii, znając jej romantyczne usposobienie, traktują ją ironicznie, z wyjątkiem jedynej przyjaciółki, Wandy. Pewnego wieczoru, gdy Cabiria przez przypadek trafia do centrum miasta, znany aktor filmowy, po sprzeczce z narzeczoną, zabiera ją do swej limuzyny i zawozi do nocnego lokalu, a potem do luksusowej willi. Cabiria nie posiada się ze szczęścia, sądząc, że to jej urok osobisty wywarł takie wrażenie na aktorze. Przewidując niedowierzanie koleżanek, domaga się dedykacji na jego fotografii. Idyllę przerywa nagłe przybycie do willi skruszonej narzeczonej gwiazdora. Zaskoczony mężczyzna wpycha Cabirię do łazienki, gdzie spędza noc. Wypuszczona nad ranem, unosi jak skarb fotografię z dedykacją. Kilka dni później w małym kabarecie na przedmieściu Cabiria poznaje nieśmiałego buchaltera Oscara D'Onofrio, który prosi ją o spotkanie. Oscar okazuje jej względy i czułość, jakich dotąd nie zaznała od nikogo, a w końcu wyznaje miłość. Cabiria czuje, że tym razem los pozwolił jej napotkać człowieka, o którym marzyła przez całe życie. Tym bardziej boi się go utracić, wyjawiając mu swój zawód. Ale Oscar jest doprawdy wyjątkowym człowiekiem: nie przywiązuje wagi do przeszłości Cabirii i pragnie ją poślubić. Cabiria zrywa z dotychczasowym życiem. Z pomocą Wandy sprzedaje swój maleńki domek na przedmieściu, podejmuje uciułane oszczędności, żegna się z koleżankami i odjeżdża z Oscarem. W pięknej górzystej okolicy zakochani wybierają się na wieczorny spacer. Oscar wyprowadza Cabirię na urwiste zbocze. Tam dziewczyna odkrywa wstrząsającą prawdę: jej wybrany sprowadził ją tu, aby okraść i strącić w przepaść.